DENİZLİ
Alabildiğine beyaza bürünmüştü Denizli
Kar taneleri, Bir hışımla iniyordu gökyüzünden İlk defa böylesine asi yağıyordu kar İlk defa; Çığlıklar içinde, Böylesine suskundu Denizli Denizli suskun, Bense çok durgundum Bütün ahali yağan karı izliyordu Hemde hiç üşümeden Yağan karın soğukluğuna aldırış etmeden Benimse içim üşüyordu İliklerime kadar hissediyordum artık soğukluğu Ama ; İçimi üşüten Yıllar sonra Denizli’ye yağan bu kar mı Yoksa senin yokluğun muydu Bilemedim..! Mehmet ÇEÇAN (şair memo) ŞANLIURFA |