Önce gözlerin gelir aklıma
Ve uzun uzun ufka bakışın
Sonra gözlerinde batan güneşler hatırlarım.
Sen güneşe bakardın, ben gözlerine
O batışlarda iç çekişin,
bana güneşin bir daha doğmayacağı korkusu yaşatırdı.
Hele batan güneşin ardından uzun uzun bakakalışın
Ufuk çizgisi kalbime saplanırdı, kan rengi
Yayından fırlayan kirpiklerin,
Zaten paramparça kalbimi yeniden delip delip geçerdi.
Bakakalırdım gözlerine
Sonra bir dalgıç gibi içine dalıp dalıp kaybolmak isterdim.
Şimdi bana “En çok neremi sevdin ?” diyorsun?
Gözlerini,kaşlarını, kirpikleri desem
yalan söylemiş olurum!
Bende daha önce tatmadığım
binlerce haz olarak yaşıyorsun…
Göz süzüşünü,
İç çekişini,
Gülüşünü ,
Sonsuzla birleşen gönlünü sevdim.
Bazen öfkenden adımı unutup ,
Sen sen sen diye başlayan haykırışını da….
Kısaca tüm duygularını sevdim.
Daha da önemlisi
Onlara can veren ruhunu sevdim.
Ruh ikizim benim…..

Halit Özdüzen