Islandım.
Ve ıslaktım her mevsim…
Umudum saksıma diktiğim bir dal çiçeğim,
O da yeşermez hiçbir mevsim.
Kayboldu gitti mübarek saydığım sizli günlerim,
Ömrüm, hayâlim, nefesim...
Bir de valizim, yıllar yılı arkamda sürüklediğim,
O da az çekmedi yükümü Allah şahidim.
Bir sokak lambasıdır geceleri altında gezindiğim,
Ayaklar altına alıp gölgemi ezdiğim.
Demir parmaklıkların bahçeme düşen gölgesidir;
Uzun uzun seyrettiğim.
Yüksek yüksek binaların dikildiği bir şehrin,
Henüz beton yığınına dönüşmemiş bir gecekondu evindeyim.
Şiirler yazıyorum okudukça satır satır kaybolduğum,
Ne adresleri biliyorum artık, ne caddeleri tanıyorum,
Benim yollarım bana çıkmıyor; kendimi arıyorum.
Anlıyorum;
Ben artık bende ikâmet etmiyorum.
Ben bende ikâmet etmiyorum...

Gürkan Bektaş - Ankara / 2014