bu gece genç yaşta intihar eden bir şairin ayak izlerini göreceksiniz
hayata birkaç satır kül bıraktı ömrü gibi

Kırılgan bir şiirdi ruhu
Yirmi iki karanfil kurusu ömrü gibi
Yarım kalan bir masalın elma satan cadısı
Pamuk prensesler zamanın sarnıcına asılan kül kedisi edasında
Bir masa bin sandalye
Baş rolde uçuşan etekli entel şairin gizemli ruhu
Bir masal bir hikayeye tezat eski radyomda yayılan eskiyen zaman gibi



Hey gidi anıların kekeme şarkıları kekremsi hayatın dilbazı
Üç şiirlik perde ve intihar eden şairin gölgeleşen ruhu
Yetim kalan balkonda ağlayan çiçekler bırakmıştı
Yoksuluğu şiir giydirmişti tenine
Nü kalan ruhuyla tezat
Kanatlarında yetim kalan kelebekler bebek ölümü gibi
Nil yarası almış azgın sularda intihar eden ömre tezat



Bu gece intihar eden şairin gölgeleşen ruhu gülümsedi
Hep yirmi ikisinde kalan gamzesinde açtı ömrü
Sokak çalgıcısı ağladı müzikal yalnızlığa
Annesinin gülümseyen şefkatinde korkuları soldu
Sonra İstanbul’un yalnızlığına sokuldu
Yedi tepeli erguvan kokulu aşklar doğurdu
Ve ömrü yetmedi suskunlaşan kalabalıklaşan yalnızlığında



Şimdi biz şimdi siz aynı karede lal kalan kelamlar gibiyiz
İzle beni kendimden kırıntılar göreceksin
Yada aylak aylak gezen kendi ayak izlerini
Oysa köşede şiir dilenen şair gözyaşlarını...
Görmezden gelen sen değil misin
Üç şiirlik perde ve intihar eden şairin gölgeleşen ruhu
Bu gece beni oku diye seni yazdım kendimden önce teşekkürler


Mahmudiye Düzkaya