üşüyen kış öyküleri anlatırdı annem
elinde her zaman yarım kalan balıkçı yakalı örgü
bilmem kaçıncı romanın kahramanı fırlardı belleklerimizden
soğuk sobada üşüyen anılar ısıtırdı düşlerimizi



haylaz bir kız papatya yalnızlığından dökülürdü fallarıma
ellerim mavi kanatlı melek çizerdi sonsuzluğa
kanatlı atlar beyaz yalnızlığa uçardı
ben özgürlük sen ise kış sanıyordun



mavi kanatlı kelebek yalnız üşüyen öykülerin sıcaklığına hasret
haylaz bir çocuğun kanayan dizlerinde baba şefkatinin anne yalnızlığı
ben öykü derdim tüm yaşanmışlıklar sen ise şiir
sen şiir yazdın ben kendimi ayıkladım tüm papatyalardan



kızıl bir yalnızlık öper tüm öyküleri
tenha sokaklar teneke damlı yalnızlık evlerinde mühürlü
fukara teknesinde mayıs çiçekleri açarken
ve şimdi karnımda uçuşur uğur böcekleri ben şiir sen aşk sanmışken
haydi şimdi avuçlarıma yaz kaderini
çingene düşlü zamanlar fal açsın bir varmışlı masallarda
üşüyen kış öyküleri anlatan annem gibi


Mahmudiye Düzkaya