mutluydu kapıyı açtığında
bir de içerideki sıcaklık
yayılmış koridora
boylu boyunca
penceresi kapalı
bir ağacı var
sahibi olmadığı
sonbahardan kalan
sonbahardan dedi
beraber ağladılar
aralarında bir çift cama rağmen
sonra son yaprağını hiç bir şey alamayacak gibi duruyordu
bir de baktı ki
sadece bir yağmur damlasıyla süzülmeye başladı
son gözyaşını dökmüştü sevdiği ağaç
kalakaldı iskelet parçası gibi
bakakaldı sessiz bakiye
bir de çok sevdiği
sahibi olmadığı kendi ağacına
bir damla göz yaşı döktü
ve karanlığa büründü
içinde bulunduğu vakit
katı bir yalnızlıktı adı
içine derince çektiğinin
nedendir bilinmez
dinlemedi ne üvercinkayı ne aşkı
belli ki sevmez cemal süreya’yı
hiç düşünmedi
ve palyaçoyu dinlemeye başladı
pay mı biçti kendine acaba
palyaçodan bir satır
gecenin karanlığındaki gümüş damlalarından üç satır
kendinden bir kelime
alabaora olmaya tüz tutmuş bir gemi sanki
kah denize açılır da boğuşur dalgalarla
geceyle boğuştuğu gibi
yada karaya vurmuş bir demir yığını
hiç konuşmadı an be an
saniyelere sığdı koca bir yalnızlık
gürül gürül bir hayatıda izliyordu zaman zaman
yine de palyaçoyu dinledi
ara versede zaman zaman