BİR İLAHİ AŞK BU
Bir ilahi aşk bu yakar eritir
Nice goncaları dalda kurutur Mecnun eder sonra çölde yürütür Bir ufak kıvılcım düşmeye görsün Akseder yüzüne gönlünün nuru Tükendikçe kini artar onuru Ayaklar altına alır gururu Aşkın ateşinde pişmeye görsün Azığı tevazu suyuysa sabır Giremez gönlüne nefret ve kibir Kalbinde sevgi var dilinde zikir O aşkın ırmağı coşmaya görsün Şucu bucu diye seçmez insanı Allahın kulu der sever her canı Dinler iken melek sanırsın onu Yüreğinden sevgi taşmaya görsün Arıkanım birde bunun tersi var Vahşilikte ondan ürker canavar O hem Hak hukuk yer hem cana kıyar İnsan insanlıktan şaşmaya görsün |
İnsan olduğu, kul olduğu bilinci ile yaşayan/yaşama gayretinde olan insanlarla dünya cennete dönerken,
insanlığından uzaklaşanlar ile cehennemden farksız hale geliyor.
Ve öyle ki; Hayvanlar bile yapmaz onun yaptığı vahşeti.
Görüyoruz işte en son Rahmetli Özgecanımız...
İnsanın içinde bulunduğu bu iki durumun tasviri gibi gördüğüm güzel ve anlamlı şiirinizi tebirk ederim.
Yüreğinize sağlık...