Hiç öldürdünmü birini
beyaz bir çaputla örtüp yüzünü
koydunmu çukurun dibine

çiçek kokusu
vahşi bir şeyler

yosun kokusu
uçsuz birşeyler

bir yıldız kayar gökte iyi bir dilek gibi

yağmur kokusu
arsız birşeyler
isteyen hırsızca ve delice

tanrının çekmecesinde vicdan

bir kaç hektar tarlada
korkak bir korkuluk mudur inanç
insanlık adına yapıştırmalı kemikleri
yemeklik küçük küçük doğramalı etleri.

mecbur kalır vahşette
işler cinayetleri
ne gariptir haps olmak
demir gibi kokar kan
ellerimdeki çizgilerden içeri akar
ne teselli olmak var
ne avunmak
yılmak ne gariptir

ne tuhaf şimdi
sarmaşıkların engeli
sabırsızlık ne acıdır
imkansızdır,
camdan kemiklerle yürümek.
ne tuhaftır özgürlük ihtiyacı duymanın
bir işe yaramaması.

iki ruh giydik
içimizi temizledikmi kustuğumuz kanla

yani doğru olmuyordu hiç yaşamak
resim yaş içindeydi ağlamaktan


Sisli perdelerce gizlenen
kızıl gölgelerin katil akşamı
kan telaşlı kanım ...

etinde gri bir makyaj
hevesi fantastik hayallerin içinde tahriş olmuş
yüzünde tırnak izleri
alnında akılsız bir alın yazısı


boğulduğum
benzeri gecelerde
benzersiz bir his
benzemekten duyulmuş acılar
bir ölüm öykünüşü
zihnimin ağrısıdır
avaz avaz bağıran..bu nasıl öfke...başınızı yastığınıza rahat koydunuzmu...


ve yazdıklarımın vagıl cığıl çabasını
sildiler geceyle
saklamış olmalılar beni
belkide benide öldürdüler
kimse bulunmadı
yoktu hiç kimse...