Kuyu
Sırtı dikleşiyorken
Bazı sözcüklerin, Gövdesinde koca gedikler açılıyor Tüm bildiklerimizin. Avuçlarım sızlıyor Günü ikiye bölerken ben. Ne yandan sarılsam kendime Sıyrılıyorum kendimin içinden Tek bir hamleyle. Az ileride, Kedimin cansız bedeni. Bir anki , Zamanın içinde Zamanın dışında Kucaklıyor evren ruhumu Oracıkta. Yerli yersiz öylece duruyorum Bir insan var diyorum Bir de yanında kuyu. Boş kuyu, Yanı başında durup Her geçen günü Geceleri yutuyordu . Şimdi , Dolmaya yüz tutmuş kuyular Beni ağlatıyordu... |