Ey Ömür
Ey ömür; Eriyip gidiyorsun nazarımda buz tutmuş kütle gibi
Sanırım! güneşe kafa tutmak ne haddime diyorsun Kaybolmuş eski buzluğun, güneşe;teslim bayrağını çekmişsin Ve nihayet hayat denen bilinmez içerisinde eriyip tükenmişsin. Sıcacık başlangıçlarla başlamış nurefşan ortamlarda büyümüştün Çelme takmaya çalışırken hayatın sana karşı kafa tutmalarına O dağ senin bu dağ benim dolaşıp kırk çiçekten bal almıştın arı gibi Şimdilerde kanadın kırılmış düşmüşsün çaresiz, olamazsın artık eskisi gibi |