‘’dalından düşen kuru bir yaprak gibi,
savrulmakta bedenler yaşamın kıyısına.
yalan olunca sevgiler,
yarım kalınca aşklar,
gelmeyince yarınlar…
kayıp giden ben miydim hayatın akışında,
hayat mıydı kayıp giden avuçlarımın arasından.’’

yaşamak mıydı adı?
anlamsız bir hayatın çarklarında yoğrulmak.
yaşamak mıydı adı?
aşka esir duygularla derinden nefes almak.
görüntüye yansıyan şekli bozuk kareler,
kör,
sağır,
ruhsuz bir bedenin isyankar çığlıklarıydı.
yorgun düşmüştü gönül inişi olmayan çıkışlarda.
bitmeliydi artık bu anlamsız yolculuk.
tükenmiş umutların ağırlığı altında ezilmek,
parçalara ayrılmak,
savrulmak istiyordu gök kubbenin her yanına.

unutmak,
imkânsızı başarmak gibiydi.
unutmak,
yakalamak gibiydi doyumsuz hazzı.
unutmak,
sonsuzluk aleminin kapılarını açmaktı.
seyrederken gece karanlığında gökyüzünü,
görür gibiydi semada yüreğindeki resmi.
hissetti yeniden ruhunu saran aşkı,
koptu yuvasından birkaç damla gözyaşı,
süzüldü gitti suya düşen yapraklar gibi düşler denizine.
derin bir hüzün dalgası gözlerinde,
titredi üşür gibi.
belli belirsiz bir kaç kelime kurumuş dudaklarında;
‘’dar gelir bana sensiz bir dünya.’’

dalından düşüyordu bir yaprak,
veda bile etmeden.

Mehmet Macit
31.01.2015
İzmir