Gül ve kül
Sen bir gül
Ben ise kızgın bir kül Her gülün kendine özgü kokusu vardır. Sarar çevresini ve kıskandırır çevresindekileri Her külün’de bir ateşi vardır kendine özgü Yakar kendisini ve çevresindekileri Farklıdır ikisi de ama aynıdırlar aslında Gül’de kül’de yakar bileni Yandım yandım içten içe kor ile yandım Gri bir kül oldum Sonra yüksek dağlardan bir rüzgar esti Toz oldum Kayboldum Yok oldum. Bu da benim sonum du. Sen ise ey gül Hep kıskandım seni Rengini ve kokunu Belki solacaksın ama Sonra yeniden tomurcuk açacaksın renk renk Seni tutmak isteyenlere İzin vermeyeceksin o devasa dikenin’le Hep güzel kokacaksın ey gül Hep güzel kokacaksın Şanslıysam eğer Belkide benim gri külümün bir zerresi Dikenine de olsa tutunur hafifçe O nada razıyım ey gül o nada razıyım. |