özlü hikayeGök kubbe yıkıldı, devrildi evren Saçma sapan görüldü, kelebekler uçarı Kandırdı insanı gene felek cebren Yaşamaksa yaşamak, yok bu işin kaçarı El pençe, diz divan durdu ömürler huzura Gidenler gitti fakat, kalmadı hiç masalı Mana nerde deyimler ki, it yeyip de kudura Elem de bugünlerde, hem dertli hem tasalı Gelseydi huzur, bir anı yeterdi daim ömre Ötelemek, nereye kadar, kavuşmak ne zamana Mahcup kalır düşerken, toprağa, suya cemre Gerek var mı ki, sudan, çamurdan dermana Mihenk taşı olsa da gönüllerde bilgelik, iman Destur istemez ki yaban kırığı, cahil cesaret Fırtınaya tutulmuş gemi, arıyor sığınacak liman Menşeyi bilinmez nereden, limancıda yesaret... Muhittin Dağhan 18 Şubat 2008 |
güzeldi
şiir gibiydi
.............
tebrikler efem.