Uzun bir evlilik yaşamış, geniş bir aile olmuş ve sonunda, yaşlılıkta yalnız kalmış bir dost ailenin duygularını yansıtan bir sohbetten sonra... onların birbirilerini Can Yoldaşı kabul ettikleri gerçeği çıktı ortaya ve şiirime yansıdı.

dünyaya yalnız geldik
ağladık avaz avaz...
feryatları duydular
bize ana, bize baba oldular.
en güzel sevgilerle büyüdük
bazen ağladık.. bazen güldük.

insan oğlu
bu ilk günden son güne
yalnızlığı sevmedi
hep doluydu çevresi
paylaşmadan edemedi.
paylaştı tüm sevgileri
mutluluğu paylaştı
acıları, dertleri, güçlükleri kolayı
ve tüm başarıları
paylaştı ayrılığı...

ömür bir su gibi aktı
çocukluk..
aahh çocukluk ne tatlı
yetişkinlik, evlilik
derken , çoğaldı aile

uğraş, didin, çabala
bir telaş bir acele
sanki geçti bir fırtına
sonra yine birgün
yollar çıktı yalnızlığa

hiç farkında olmadan
geçip gidiyor zaman
her günü doyasıya yaşayın
ziyan etmeyin.. aman...

yaşlılıkta yalnızlık daha da zor
anılar insanın yüreğinde kor

çocuklukta koşan ana yok baba yok
bacı kardeş akraba yok..
evlatlar yuvadan uçmuş.
evde bir telaş yok artık
fırtına durmuş.
yüreklerde o çırpınış
kanat çırpan can kuşun yok

gerçek bir dost ,bir arkadaş
bir sırdaş da yok...

bunu mu aradık yıllarca,
koşduk durmadan

ömür boyu hep aradık
gerçek dostu, arkadaşı
hep aradık, bir sırdaşı
aradığımız belki de
sadece bir can yoldaşı ...
.