Cefalar bir anaydı o kadın,Koşarken uçsuz ovalarında Mezopotamya’nın, Yitirmişti çocukluğunu, Ve güneşi okşarken çıplak elleri, Yalın ayaklarına batan diken canını yakmıştı, Keselenmişti hayatın kiri,pası, Omuzlarına bir yük olmuştu, Gencecik yaşında, Oysa onunda hayalleri vardı, Dikerken mavi gök yüzüne,mavi gözlerini, İkizi gibi hava atardı, Beyaz bulutların arasındaki maviye, Bir bir acılara şahit olmuş Çektiği çileye nöbet tutmuş gözleri, Ne sevdası vardı belki Ne umutlar beslemişti kim bilir, Belkide tutmayan dilekleri vardır haktan dönen, Şimdi gençliğini yitirmiş, Terk edilen yapayanlız kalmış, O küçücük hayallele mutlu olana mavi çocuk, M,Kılıçel 16/10/2014 |
Kutluyorum kalemi
Yüreğin var olsun
______________________________________________Saygılar selamlar