Kulak ver
ama
Aklın takılmasın fısıltılara
Gör görebildiğince yeri, tanı yüzleri
Dümdüz yürü başın hiç düşmesin geri
Aklın fısıltılar ardından giriverirse çıkmaza
Fısıltılar kesilir sessizliğe gömülür çıkmazlar
Geçmişten ve gelecekten acı anıların görüntüsü
Mutlu anların kahkahasında
Zifiri karanlıkta parlayıp sönen yıldızlar gibi
Yanar söner, yanar söner, yanar söner sen kaçtıkça
Tırnakların parçalamaz betonu, geçmez duvara
Kahkahaların arasında çığlığın Nisan yağmurunun gelip geçen şıpırtısı gibi
Belki de evrenin sonsuzunda salınan bir karıncanın ayak sesi
Bir bakmışsın o koca salıncakta sensin bir sonsuzdan bir sonsuza uçan
Kayıp bir yıldızın peşine düşmüşsün gibi
Uzatsan elini bulup tutacakmışsın gibi
Ama bırakamazsın ki korkularınla örülmüş ipi.

Kulak ver
ama
Aklın takılmasın fısıltılara
Sıyrılıp bedeninden seyrüseferdesin cihanı
Anı, dünü ve yarını
İzliyorsun yokmuşsun gibi
Gözlerinin önünden akıyor zaman nehri
Bahar doğuyor yine ve sen fark etmeden yine gelip geçiyor
Kulaklarında sadece şen şakrak bir kadının şuh sesi
Yazı son anda yakalıyorsun avuçlarından sıkıca tutuyorsun
Güzün ılık yeli yalıyor şefkatli kollarıyla yüzünü
Kayıp gidiyor o da ellerinden.
***
Sanki yabancı BİR YOLCU zaman
Dur duraksız geçip gidiyor işte
İçindeki kederden midir ki
En çok kıştan GERİDE KALAN anılar
En çok o oyalanıyor deşip giderken yüreğini
Vardıkları yer, SON DURAK GEÇMİŞ yaşanmışlıklar şehri,
Anıları yiyip tüketen bir ZİNDAN
Kum misali akıyor yine ZAMAN
Bilinmezlikler kabından.