AFaffet dağılır kelebek mengeneler içinde kavisli bir çocuk yarası günahım bir fırtınada balçığı kutsal kitaplara şerheden rahmetinle affet affet ne en-el haktır virdim ne bir hallacın pamuğu zikir nefesimin zerrecikleri değin sırtımdaki inci torbada hep buğday götüren, ilim affet bırakır şeyhimin gölgesine beni yakaran bir ağacın tohumu oysa elebiselerimi çıkarsam hayyamca soysalar derimi bir dirhem çıkmaz nurum affet yol üryan ben urbaya gizli çığlıklarımı bile örtünüyor iblis o denli günahkar bir el, ellerimde dağlara inse kelam lev enzelna hazal Kur’an insan gibi dayanır mı nefsi, nefsine affet kırmızı balçığın inlediği gibi yüreğim inliyor ismine rahman sensin Ve Hüve’l azizül Hakimsin. affet affetmeyi seversin |