Şiiri yazdığım günlerde geçmişe takılıp kalmış,yanı başımda bir sürü insan kendimi anlatamamanın sancılarını kalbimin en derin yerinde yaşarken ince bir sızının sürekli benim içimi acıttığını hep hissediyordum.


Kalp sancısı geceleri yastıklarınızın ıslanması ,kendinizi sürekli fırtınanın içinde kaybolmuş gemi gibi hissetmenize sebep olur.Dolayısıyla siz kim ne anlatırsa anlatsın,kim ne derse desin aynı plağın çaldığı şarkıları dinlersiniz.Etrafınızdaki insanlar eğer düz mantıkla bakıyorsa sizi suçlayacaklardır hatta..Ya da boş ver canım herkes neler yaşıyor diye sizi teselli edenlere de rastlayacaksınız.

Topluma bakıyorum da çoğu kadın kalabalıklar içinde yalnız.Bunu bizzat yaşamış bir insan olarak gözlemlediğim için bu şiiri bütün kendini yalnız hisseden kalbi kırık kadınlar için yazdım..

Kalabalığın içinde yalnızdı kadın.
Düşünden geçen kırlagıçları,uzak ülkelere gönderdi .
Kah şiir yazdı,kah kahve pişirdi yüreğin de
Kalabalığın içinde yine yalnızdı kadın.
Gülünce güller açan o şen gönlünde,
Bir dut kadar tatlı tebessümleriyle
Kalbinin harman yerine dönmüş kızıl kıyamet türküleriyle
Kalabalıklar içinde yalnızdı o kadın.
Kestane kokusunu almış,çocuk gibi sevinir bazen,
Bilir kendinden uzaklarda bir şarkı çalar,
Destan yazsa bu ömre azdır ama,
Kalabalıklarda tek başına yalnızdır o kadın...