Düştüm bilinmezlere canımı can yakıyor
Çıkış bulamıyorum çemberim daralıyor
Damarda kan kalmadı iliklerim akıyor
Sönmeyen ateşlerde ömrüm yanmadan yetiş.


Çaresizliğe mahsus dişlerimi sıkarken
Sözde suskun görünüp özde yaşlar akarken
Kirpiklerim ok gibi kıpırdamaz bakarken
Bekleyen gözlerimin feri sönmeden yetiş.


Hazan vuran bağımda dalda kalan bir gülüm
Onu da ellerimden alıp verdiler zulüm
Dayanacak gücüm yok gelecek bir gün ölüm
Dilimdeki adını son kez anmadan yetiş.


Dünkü hatıraları bu günden yakıyorum
Gönlümdeki tahtları temelden yıkıyorum
Ahir’imde tükendim ahret’e çıkıyorum
Azrail’im yönünü bana dönmeden yetiş.


Seni ilk gördüğümde henüz yirmi yaşındı
Hüseyin yollarını beklemekle aşındı
Dört omuzun üstünde tabutum bir taşındı
Bedenim iki elden kabre inmeden yetiş.

Hüseyin ZARAR
08/12/2014