Söz'den Düş'mek
Mecnûnu bir kuyuya attı,
sözden, dile düşen, sonra oradan ayağa; haddini bilmez bir kaç lakırdı... Kırdığı kalplerin her birinden, tekme, tokat... Kovuldu, Dayağın da hasını yediydi hâ! Şimdi, geçivermez mi ki bir kervan? Bir asr beklese gene hüsran.. Artık bir tövbe dahi kalamadı ya şimdi ona, Vay ki düştüğü kuyuya! Batıdan doğarmış meğer güneş, Kalmamış emân, bütün kapılar kapanmış... |