İFTİRAközün ateşe döndüğü bir karabasan yanıyor yangın yeri yürek kalabalık sarmış etrafı ’’hu’’ diyor kadın bir söndüren yok mu? su diyor kadın su verin son kez kuruyan dudaklarıma içemem pamuk gezdirin usulca öyle bir kurudum ki ağzımı açmaya dermanım kalmadı ölümüm aynaların arka yüzünde görünmüyor herkes kendine bakıyor herkes yalnız kendini karşıdan görüyor ağzına geleni ilmek ilmek başkasının boynuna örüyor. dil söyler yara gibi bazen yara var da açar mı? yoksa ilk yaraya neşteri o mu banar? sonra da inandığı yalana doya doya kendisi mi kanar? gözle görmeden inanma gözünle gördüğüne bile Bismillah de tekrar çevir yüzünü Rabbine derken ne kadar kolaydır kendi elindeki kelepçeyi başkasına takmak gücü yetene sonra da var olanı söküp atmak kalbindekine... susun yangınlar gürültü etmeyin onca orman yandı daha fidanken bir aşk intihar etti kendini içine atarak fidan benden geçti dedi kadın ben kendimden can canandan geçti can kendinden. Ayvazım DENİZ |
yara var da açar mı?
yoksa ilk yaraya neşteri o mu banar?
sonra da inandığı yalana doya doya kendisi mi kanar?
yüreğinize sağlık usta kalem