YALNIZ BİR ADAMaylardan aralık kışın ilk durağı dışarısı çok soğuk nefes kesen ayaz var yürüyor yolda yalnız bir adam elleri cebinde iki büklüm olmuş içtiği sigaranın dumanı karışıyor nefesine saçı sakalı karışmış görünmüyor yüzü belli ki gidecek hiç bir yeri yok ansızın çöküyor dizlerinin üzerine soluklanmak ister gibi üstü başı perişan ayakkabısı delik kimbilir kaç gündür aç ve susuz bakınıyor çevresine umutsuzca insanlık öldü mü der gibi evlerin ışıkları bir bir sönerken haberi olmaz kimsenin bir can daha tükenir hayat onu çok yormuş anlaşılan adım atmaya yok mecali yardım etmek istiyorum gidiyorum yanına kabul etmiyor gururu engel buna yerinden kalkıyor zor da olsa takatı tükenerek arkasından baka kalıyorum öylece fazla uzağa gidemeden düşüyor yere başını çarpmış beton zemine son nefesini verirken gülümsemişti yine de iyi gününde yanında olanlar terketmişti onu son nefesinde ... Refik 07 . 12 . 2014 İstanbul |
Ayakta alkışlıyorum kalemi
Yüreğin kalemin var olsun
_________________________________Selamlar