önünü kapatın da gitsin
şu gözümü kamaştıran güneşi
illa ki gönlümü
mundar bir karanlığa kaptırmışım ben
Sen bulut değimlisin ki haspa
Sal yağmurlarını da akıt ta içime kadar
dumura uğramış bir sağanak gibi kalma
sakın ha leke sürme kırkikindilere
Haydi gelip de iyice bir ıslattı ver de
bir biçimde de
içimden çıkartıver de bitsin şu kasvetli keder

yosun kokulu yar
kuzey serinliğini sürüp de gel çare ol ateşime
ve kayayı bırakıp da gel
aslının astarını sarmışken tomurcuklar
umut trendine sokarak patlat yüreğini
açınca içime sinsin kokular

bu kaçtır bilemem o gözlerin de içimi kaynatışın
biçtikçe biçtin budayıp da kökünden
el insaf be yar
önüne çıkanı devirmek isteyen sel gibisin
endam dağ çiçeği bir kardelen gibi duruyor
ola ki bir bayır gülü de olabilirsin
bu çok denli kin sende ki güzelliği bitiriyor

istenmeden bu saf gönül’e gelip de düşen
sildin mi
evvel ahırdır bir erkekle bir kadın elzem
hayatın idamesi için
de bakayım peki bu seninki de ne biçim
yaklaşman bile sanki gelip de geçici bir meltem

kediyle köpek misali belki
didişip didişeli
karıştık mı şimdi kavgalara
noktayı bile upuzun bir çizgiye
çeviren bu halin de nedir hep çekiştirerek
bak ta gör eriyoruz biz ayrılarak tek tek
niçin mahkumuz ki kaygılara

oldu mu şimdi
biz koptuk mu ki
alamadık mı hiçbir hisse
gelgitler bitmez ki hayat çok çokta kıssa
bir nefeslik aşk ne ki
ben mutlu olmadım sen oldun mu ki

biz tek örnek değiliz belki de sondan birinci
ne gönüller sultanıyız
nede bulunmaz bir inci
kapışılan bir bulunmaz kumaş olarak da üretilmedik
şöyle bir çık kenara kalsın aynada ki şimdi ki resmin
yeni baştan seni de beni de bir çizelim
haydi durma gel
yaratan bin bir ismi hakkı için
az biraz ar
sıkılma haydi şöyle bir tuvale doğru gel
tertemiz olarak gir içeri ki
bu hayata ait ne varsa tümden kapatılabilsin hatıralar…




(04..12.2014) AZAP…