kadınriyaziye sandı kendini kadın sığdırdı eteklerine dünyanın tüm baharlarını güvendi sevdiğinin bulutlarına sakladı ilk tohumlara harlarını hesaba katmamıştı cenup rüzgârlarını toprak sandı kendini kadın sürdü yüzüne bütün çile dirgenlerini yarım yarım yarıldı ciğerleri bağrında bitecekti sevda güllerinden tutkunluğuna kördü gözleri dörtişlemde var mıydı çakırdikenleri cabir’in çırağı sandı kendini kadın aşk ateşten çember çözülmeler pi’den öteye anlık adım silindirler geçti saman kâgıtlarından saydı ki karalanmadım merkez sandı kendini kadın ben; küllü hesapların sağlamasına noktalandım çarpıldı toplandı çıkarıldı bölündü ellerinde kalan küsüratların yökünüydü güldü ol demişlerdi kendine, oluşların kün’üydü kasım |