Ellerim de yoksul şairlerin selası okunuyor
Bir avuç krizantem serpili
Kaybolup gittiler ökse otu tütsülü yarınlara


Dünden artan birkaç damla göz yaşı yıkadı üryan cesetleri
Kefenlerine iliştirildi doğmamış şiirleri
Ve yoksul şairlerin selası okunuyor


Giderken ardından bir kova su dökmüşlerdi
Nereden bileceklerdi ki bu onun son suyu olacağını
Korkak birkaç adımı geri geri gelmişti aslında
Gölgesi ise hala adımlarını beklemekte
Üryan yarınları bir avuç ökse otu kokulu


Gökte gördüğün her yıldız
Yoksul şairlerin son izleridir
Arafata asılı kalan ruhunun imzasıdır


Zaman zaman suskun gecenin hezeyanıdır
Lirik cümlelerin kırıntıları
Veda bir avuç yetim imgedir çarmığa gerilen
Susan yarınlarda üryan cesetler ökse otu kokulu



Altı üstü bir şiir dedi içsel sesi şairin
Ellerimde yoksul şairlerin selası okunuyor
Yanık karanfiller tütsülüyor doğmamış ceninleri
Bir avuç kül merhamet dileniyor geceden


Doğmamış şiirlerin dokuz doğuran sancısıdır kırık her cümle
Ve bir avuç yetim imgedir ruhunda asılı kalan
Zaman zaman suskun gecenin hezeyandır imgeler
Kim bilir kaç şairin selası okunacak gök kubbede
Kaç şiir öksüz kalacak
Kaç kalem kıracak boynunu
Kaç kelam yetim kalacak kim bilir



Aslında sen değildin aradığım Kehkeşannım
Atlas siyah yalnızlığımda tek yıldız da olabilirdin
Yine de şiirsel imgeleri gizlice kulağıma fısıldandın ya bu bana yeter









mahmudiye düzkaya