ŞİİR
yaşlılık;yorgunlukmuş meğer,
çok ama çok yorgunum... kimbilir hangi kıyıya uzanmış bedenim saçlarımdan dökülen mavilerden özgürlüğe dökülüyor atlarım ve bensizliğe akıyor rüyalarım... şimdi Güneş alnımı okşuyor sımsıcak bırak gelsin pusuda bekleyen gece kırılsın kilitli kapıları belki de çözülür şu çılgın bilmece... gözlerim...gözlerim yanıyor... gözlerimi görüyorum; bir çocuğun masum ve mavi gözlerinde ve kolayca teslim oluyorum, bağışlıyorum ömrümü tek bir heceye... yalnızlık nasıl da yakışıyor, tam üzerime biçilmiş elbise rakamlar köşede cezaya dursun iki yalnız bir tam etmiyor defterimde... bunca yıl... bunca yol... meğer hiçkimseymiş beklenen kimse... Belgin Özkoç(Bellara) |