Unutma ki, ben seni unutayım diye sevmedim
derin kahkahalar buğulanır
yağmurun rüzgarın sarhoşu oldum kar soğuğu içime işler zaman sofrasında şarkısını söylüyor yalnızlık sen giderken. sonbaharın suskunluğu içinde yapraklar düşerken dallarından birer ikişer avuçlarım bomboş eksiliyorum. sokak köpeğinden başkası değildi son gördüğüm dilenci sessizce dileniyordu kapılar nasıl soğuk bakıyor yüzüme tokmağı kırılmış sanki duymadıkları üzüntüme düğüm atıyorum. sen giderken söküldü kapılar kırıldı aynalar. Ben seni unutayım diye sevmedim. |