İçsel yolculuğumun belli bir yere geldiğini hissettiğim anda geldi karşıma.Öyle güzel bir yüreği vardı ki!

.İrem Nurgül Durmuş bir yaşam koçuydu Bu tanışma aslında sadece sanal alemde olmuştu ve facebook sayfasında güzel şeyler paylaşıyordu.Yazdıkları ile bana yol gösterici oldu.Sanki o dönem ne hissetsem hemen cevabını alıyordum.Aslında işaretleri o zaman yeni fark etmeye başlamıştım.Sanki o güne kadar hiç bir şeyin farkında değildim çok fazla.Ve bu yol arkadaşlığında gördüm ki bir yerlerde bir eksik var ve bu eksik bir şekilde tamamlanmalı yoksa işin içinden çıkamayacağım.

Yazışmaya başladık.Güzel konularda yazdığı yazılar sanki kalbime tutulan fener gibiydi.Beni zaman içinde aydınlattı.Ve ben farklı insanlarla tanıştım bu esnada.Bu henüz yüzünü görmediğim ama bana yol göstereceğine inandığım güzel insanlardı.ve onlarla içsel yolculuğumda eşlik ettikleri için teşekkür ediyorum.Öyle aşamalardan geçtik öyle güzel şeyler paylaştık ki nereden nereye geldim diyorum ve bu şiiri o dönemde İrem’e yazıp armağan ettiğim için şu an yeniden o günleri hatırlayarak gülümsüyorum.

Hu dedikçe içten diller

Açar her gönülde inan güller

Bak nasıl da geçiyor zaman ancak

Gönlünde sevgiliyi bulan bizi ANLAYACAK,