Ne dirliğimde aşk ulvi bir sevda
Ne birliğimde benliğim, ruhuma geçit veren bir Süreyya
Aşkın kadrine kanmak ve onun ecriyle yanmak kul için fark olunca
Gözyaşları durmayan bir mecra, umut kalbimin didarında ki sultana ulaşınca


Hulusi halin sahibi olmak ar sa
Edebin renginde nefeslenmek ruhun hilkatinde vuslatsa
Taat ve ecir riyadan arişelen ibadet olunca, feyzin şevki bir başka
Gözler uykuya hasret kalınca, izanın her hali idrake sual sorunca murat yakında


Tesbihat, ruhun şiarında ardır
İhlâs ve izana muhtaç bırakılırsa nefsilik içinde ki hardır
Akıl ve irade insana bahşedilen ne müthiş vicdandır, ati için vardır
Hesap edilmeyen fanilik içinde yeşertilen bühtandır, küllenen nar a bir itibardır


Nur ruhi mana da aydınlıktır
Nar yakan, yanmaya ihtiyaç duyan, feriyle aydınlatandır
Göz farkı, ihsan edilen ferin müddet-i icabıdır, fer alınınca karanlık ne acıdır
Duymayan kulak şimşeğin nidasına uzaktır, her sarsıntıda gizlenen aşk insanadır


Kâinat, yer ve göğün tarifidir
Akıl ne kadar kifayet edecek, azim ve merak ne vakit sevk edilecektir
İnsan için tanzim edilen ne varsa, ruhun bizatihi misakında ki yadından sestir
Beşer olmaktan kurtulan insan, kalbin farkıyla hakikat için yaşayan can bilecektir


Akıl illa ki terbiye edilmelidir
Farkı fark ettirecek nispette edeple bedelleşip aşk için yürümelidir
Ne kadar bilince erişirse, hilmin sahrasında feda için aşkın edebine bürünmelidir
Nefsini esir ettiği müddetçe hürdür, emel uğruna, umutlarını kurutan can değildir


Evliya, aşkın halinde ki pirdir
Şehre dilmek için sarf-ı nazar eden ve nefsini okşayan da değildir
Nam salmak, ün kazanmak için gayret gösteren ne kadar sefildir, edepten aridir
Oysa kalbin sahibi bellidir, misak içinde olan ruh kimindir, nefisin ne için engeldir


İki yolun tarifi var, unutma
Hak ve batıl diye tarif edilen var ya, Furkan o haline bakınca
Esirgediğin merak, hilkatin olan beklenen fark, iraden azmine muhtaç olunca
Akıl ve ruh bizar kalır, tercih edilen hal, atin için ibretin resmini alır, kim aldanır


Sen uyurken, ruhun uyanık
Kalbin ne kadar tarumar olmuş, kalk üşenme bir bak kime yanık
İnsan ancak kulluk farkıyla bağrı dağlanan sadık, firkatiyle tutuşur dinmez açlık
Boşalır gözyaşları, teskin olur gönül sessizce, gecenin en bakir anının loş dirliğinde


Mustafa Cilasun