YARATILIŞ
Ana rahmine düşersin bir sıcaklık sarar seni
Su içinde can bulursun, “ol” denmesidir nedeni Bir hücreden çoğalırsın gün be gün büyür durursun Ve insana dönüşürsün ruhun sarınca bedeni Kan bağının ayrışımı başlar günü geldiğinde İlk ağlama ve ilk feryat başlar hava dolduğunda Tüm korkular siner bir bir, tüm acılar diner bir bir İlk gördüğün melek yüzlü kadın sana güldüğünde İşte o an başlar sevgi, işte o an başlar güven Sevgi ile çıkılmalı hayat denilen merdiven Soğuk, sıcak, kin ve nefret varsın dönsün etrafında Seni kucaklayan koldur huzuru bulduğun yuvan Gönül gözüyle gördüğün şekle katışmaktır sevmek Zaman zaman akıl ile kansız çatışmaktır sevmek Ayrılık ateştir yakar, hasret alev alev sarar Görünmeyen yangınlarda yanıp tutuşmaktır sevmek İbrahim COŞAR |