dost’a

“pür ü pak kasıtlı adama ardılan
beklentisiz bir tıynetle sözü kotardım;
mecrasını bulsa iyi olur!”


I.

bir türkünün hercaisinde buluştur
denizleri kıskandıran sevmelerinle
yürü dalganı kıyılarımıza azizliğin kantarını düşürmeden
düşsün cemrelerin muhabbetlerimize

mısmıl sevinçlerimizi gözlerine taşıyorken kanın
hülasa tut dünün aklında kalanları
sevmek kadrine uğrattığın kadar
hep uğrak ver kalbimize

bak
bakışlarını menzilimizde tut
ocağın canısın
çekeri kadar sevmekle emrolundun ya sesimizi
kulsun Allah a daha çok
daha çok bağışla bağışlanmanı bize
çün sevmek
iyiliğin elleriyle örmektir zamanı


gemileri yaktığımızda karşı kıyıda
ülfetli dudaklarla mırıldanırken duanın sıdkını
görgülü bir Melamilikte olsun yanımızda
ola ki şehrin hevesi takılı kalır boynumuza
sen şefi ol akıcı zamanın üzerimizdeki tortusunu tut
kalsın sinelerimizde yarenliklerimiz

yeni sabahların dağını giyinip
lalezarı oldur kimliklerimizi aşka
köhnemiş insanlıklarımızı ne çok hakladık aslında
her vuslatın kucağında çerağından ışıyarak
seferisi sayıldık sevme oruçlarına
ve uzun uzadıya ne çok sevdik birbirimizi

göğün yüzünü ağartan kavilli kalbimizdir
haşredek direnmeliyiz rengimizi bu yüzden
rengimiz çamura bulanmış çeliğin çığlığına
saklı tutulur ancak
teyakkuz halinde sıçrar tekbir sesimizde
Allahu ekber Allahu ekber Allahu ekber


II.

şimdi boğulan bir okyanusu kurtardık yine
sen derin nefesinle soludun ağzını
harbi ömrünü adadı bin yüzlü adam
çaşıtlığımı öne sürdüm ben
aklımda kazanılmış zaferlerinize ulanmak vardı
sesini yutkundu bu sebeple yanında duran
ve safında kocaman bir yer açtı adımlarıma
getirip getirip en sevmemi koydum bende

III.
tekmil adımı söyledin sebeplere
tehcir edilmiş sayıklamalarımı fark ettin
sarraflığını indirip askıdan
bugünde ayarımı bildin
avucuma koyu bir mutluluğu sıkıştırıp
üstü kalsın dedin

dürüst bir iklimin şeçeresiyle
okuyucusu olduğun dostlarına
en orta yerinden
beni de ekledin