gün döndü
uyumak istiyorum
sesinde yağmur var havanın
iki mil ötede kırlangıçlar neria
karıncalar son kırıntıları toplarken
mint yeşili bahçeler uçup gitti



kışa bir adım kala
turuncu akşamların hüznü çöktü evlere
şehirler evler aynı, yalnızca sokaklar eskiyor neria
saçlarımdan dökülen yaprakların,hikayesini dinlerken poyrazlar
yanardağların soğuyan dudaklarındaki masmavi kraterler gibi
sonsuzluğa dikilip uyumak



-istiyorum



gözlerinden uçuşan yıldızları vurmak
unutma! bakışlarındaki sızıyı azaltmaz
damarlarından fışkıran bu kan alnına sıçrıyorsa
bil ki ecelin şanlı nişanesi



işte! orda
tanrının beşiği
eğer kuş gibi hafiflediysen
bilmediğin bir hoşluk sarmışsa içini
önünde uzanan manzaranın bir parçasıysa ellerin
düşünme dokun renklere


-gökkuşağının lila tonları…ah!



gün döndü
moraran tırnaklarım sararan benzim güz güneşi
bak! karıncalar yuvalarına çekildi
üstelik kırlangıçlar…



bu gök
bu güz beni çıldırtıyor
fırtınasız, kuşsuz, yağmursuz…



ah! neria artık biliyorsun
zaman bütün yaşayanları önce içine hüpleyip
sonra toprağa tükürüyor…






ayşe uçar
26-09-2014