(Dünyanın neresinde, bir insan mahsun olsa. İçim yanar ağlarım,dalında çiçek solsa.)


Baş tutmayan yaramı, kaşıyıpta kanatma.
Beni derde düşürüp, başbuğumu aratma.

Ülkemin dört tarafı, ateşlerle örüldü.
Bop projesiyle hep, defterleri dürüldü.

Vatanı çökertecek, formalite bulundu.
Türk milleti kaz gibi, yolundukça yolundu.

Son on yılda Türkmenler, zorunlu göçürüldü.
Dünyanın her yerinde, ümitler bitirildi.

Türkistanda yapılan, soykırım unutuldu.
Sokaklarda alenen, zulüme göz yumuldu.



Türkmene vize soran, başkasına sormuyor.
Gelen bunca mülteci, kamplarda hiç durmuyor.

Türkmenler aç ve susuz, yollarda ölüyorlar.
Işid denen lanet’ten, dağlarda yaşıyorlar.

Kurtulanlar vatan’a, sığınmak istiyorlar.
Lakin malum zihniyet, sınıra sokmuyorlar.

Çünkü onlar Türk oğlu, "gebersinler"orada.
Peşmerğeler izinsiz, gezinsinler burada.



Bu ne rezil bir durum, soydaşlar orda dursun.
Vatanımda hainler, polise tokat vursun.

Bir zilli çıkmış ordan, bağırıyor bende zar.
Er’lerin eli bağlı, kafasında çuval var.

Milletim kaderine, bu denli küsmemişti.
Devletim gafil’ane, tuzağa düşmemişti.



Sözde cumhurun başı, Türk’den nefret ediyor.
Çıkıp’ta bir gün bende, Türk’üm hiç diyemiyor.

Çünkü herkes biliyor, kimin ne olduğunu.
Bu göç dalğası ile, vatanın dolduğunu.

Er veya geç bu durum, bir yerde patlayacak.
Sabır taşı bir anda, çatladı çatlayacak.



Türk milleti ağlıyor, her gün kara bağlıyor.
Bu gidişat böylece, yüreğimi dağlıyor.

Türk’ün Türk’ten şüphesi, hayatta olmamalı.
Müslüman Türk’ün kanı, kuruyup kalmamalı.

Üç beş vatan evladı, tek başına ırak’ta.
Canla başla savaşta, onun gönlü firak’ta.

Ölsekte bu dünyada, Türk’ün gitmediğini.
Gösterelim acuna, Türk’ün bitmediğini.

Bu mazlum milletimiz, hasret yeni başbuğa.
O olmadan yaramız, dönüşmüyor kabuğa.

Meydanlara çıkarak, bir duralım diz dize.
Savaşı sanat yapan, bir Başbuğ gerek bize.


Ali Dere (Derebey)