Albatros Ağlamalaryaşam ölmektir her an bu yüzden - görürsünüz, bakarsanız gözlerine - kalabalık meydanlarında şehrin kendi cenazelerini taşır binlerce insan lastik gibi gerilir uzar zaman u/mutsuzluğa gömerler kendilerini ve bilirler ki unutulması gerekendir / unutul(a)mayan şiir dediğiniz şeyde sol anahtarı yerine son anahtarı olan beş dizeden oluşan solfejde gamlı ezgiler çalar / duyulmayan bu yüzdendir gecenin sessizliği ten uyuşmazlığı var benle bu şehrin arasında ya da gökyüzüyle bulutların bu yüzden ağlamalarım telaşsız uçuşlarına benzer albatrosların sen üstüne alınma kadın sen ki bilmekten yanılmaya vakit bulamadın insan nasıl taşır kendi ağırlığını nasıl bilebilirdim bu kadar tek kişilik olduğunu yaşamının ve bir başkasının sığmadığını yalnızca yalnız yüreklerde yazılıdır hüznün ilkeleri kim kalır kim unutur kim gidecek kim bilecek kimselere söyleme beni gömdüğün yeri nasıl’sa elinde bir çiçekle - bir demet hüzünle - hiç kimse gelmeyecek.. |
şehir gibi!
hürmetle dost hârikaydı