Vazgeçmemek gerekir her zaman için. Vazgeçmek yakışmaz yüreği aşk dolu bir insana. Umursama ama vazgeçme ! Zaten kavuşamazsan aşk kavuşursan meşk olmaz mı ? Bırak içindeki o masum aşkı öldürme dost kalem ! Saygı ve sevgimle .

şiirdeki sevgili senin gibi güzeli üzmek için elinden geleni yapıp başka gözlere bakıyorsa yazık olur o gözlerden akan yaşlara giden zaten gidecektir dur desende boş ver...sevgiler içinde gülmen dileklerimle güzel şiirini tebrik ederim..gül diyarından selam ve saygılar

’Aşk kusurlara kördür. Her zaman neşeye meyillidir. Kanunsuz, kanatlanmış ve sınır tanımazdır ve aklın bütün zincirlerini kırar.’ Şiir aşk mıdır ?

Akıl uyurken, duygular ya mest-te ya da yasta…

Oysa şiir…

Şiir ,anlık duyguların ham zamana kaydı gibidir . Şiir zamanın içinde, zamana direnen kelimelerin hafızaları duygularla işgal etmesidir. .Şiir akıl tutulmalarından kaçan, duygularla hemhal olan anlar’dır. Hem aklın ,hem duyguların kısa vicdanı kalan şiir ne kadar çok elbise giydi ... Onun en zirve Everest’en getirdiği rüzgarla beslenen duygular, Tagore’nin tenine dokunan, Puskin’den ağit çalan, Dante’nin araf’ından, Füruğ’un yalnızlığından ,Gothe’nin ızdırabından beslenerek büyüyen; ve ardından bunları ......Donne’nin çanları,Hayyam’ın isyanı,Mevlana’nın ağıtı ve aşkı, Nef-i’nin hicviyeleri ve Nazım’ın insancıl ve barışçıl duyguların bir şekilde bütün ırmaklardan toplayarak koca okyanusları yaratan şiir 21 y.y ile hemhal olamadan öldü ölüyor. ..İmgeler çöplüğü birer imge mezarlıklarına dönüşüyor...


Güneşin doğuşunu, hamakta sallanan ruhumuzu, ayın dolunayına dönen sırtımıza hibe ediyoruz. Ve şiiri her gün, hiçlerle öldürüyoruz. Bir hiç uğruna yazılan satırları kemire kemire süslüyoruz. Koca bir imge imparatorluğunun her gün çöküşünü izliyoruz. Küçük bir sahneye kıstırılıyor, bütün oyuncuların elinde kaması, şiir son vuruşunu bekliyor...Vurun ,vurun son İmge vuruşunda şiir, ’sende mi brutus’. diyor…


Ve bir kez daha…

Boğazdan bir göz geçti Geceye devrildi zaman… Ahır zaman feneri çattığı zaman Dudaklarımın arasında işte o zaman Neriman Neriman Neriman
Benim şiirim Neriman !


Bütün şiirler şairlerin göz yaşı ise, imgeler mezar taşını andırıyor. Halbuki hiç birinin ne adı kalıyor, ne de ardından ağlayanı.



Gölge çukurların bacalarından tüten duman’na
Histerik aşk nameleriyle kefensiz bedenlerden
kopan !
Beyaz gölgelerin istilasından Romantik bir düşüş
Ölüm tüten odundan akan yaşların ateşle sevişmesi
bu

İntikam süslü kelimelerin, kelebek kanatlarıyla yolculuğu
Üç gün, üç gece

Masal metinlerinde gizli aşk gözlerini çalan gölgeler bunlar
Kendi bedenini kaybeden şiir Peri değneğiyle giysisini
arıyor


saygılar