HA YAŞAMIŞSIN HA ÖLMÜŞSÜN
Ben sensizken çok acılar çektim.
Acı çektikçe değiştim. En başta sen beni arkanda bırakıp yürürken ben sensiz ne yapacağım dedim sen duymadın. Rüzgar sesimi aldı uzaklara götürdü. Sen uzaklaştın. Tekrar ettim. Ben onsuz ne yapacağım. Ne yapacağım. O kadar çok yalvardım ki gelmen için,bir sürü dualar ettim. Olduk olmadık yollara başvurdum; fallar baktım kendi kendime,bir ara büyü bile yapmayı düşündüm. O kadar değiştim yani. Şimdi bunları duysan büyü nerede sen nerede dersin. Zaten yapamadım. Allah geri vermiyorsa seni bana başka ne getirebilirdi ki. Daha sonra telefon çalsa sensin diye koşmaya başladım. Kapılara küstüm zile sen basmıyorsun diye. Sesini özledim,senin sesini duymayı özledim... Dilimden düşmeyen seni, bana sorduklarında o kim ki diye cevap verdiğimde kendimi hiç affetmedim. Sonraları gerçekten alıştım yokluğuna. Seni sevmekten hiç vazgeçmedim. Ama sensizliğe alıştım. Her sabah yeni bir güne gözlerimi tek başıma açtım. Tek başıma güneşe gülümsedim,tek başıma kahvaltı yaptım. Alışverişe tek başıma Çıktım. Tek başıma yemek yapıp yedim. Her zaman gittiğimiz kafeye tek başıma gittim. Artık alıştım dedim ya yokluğuna iki fincan kahve değil bir fincan kahve istedim. Geceleri tek başıma film izledim ve kendi kendime iyi geceler diyerek uyudum. Şimdi sen geliyorsun yeniden hayatıma girmek istiyorsun. Ben sensizliğe alıştım sevgili. Sen şimdi ölsen benim için bir şey değişir mi ki ha yaşamışsın ha ölmüşsün. Bir daha kapıma gelme sevgili. |
bir insana değerinden fazla değer verirsen
kendi değerini kayıp edersin...şiiri beğeniyle okudum
kutlarım...