Ölüm - SevkiyatÖLÜM - SEVKİYAT Ben öldükten sonra, ne önemi var, Kapım kapalı, pencerelerimin perdesi açık. İçeri ışık sızmış, karanlıkta güneş beni görmemiş. Üzerime kara toprak örtülmüş, üstünde çiçek bitse, ne önemi var. Ben öldükten sonra, ne önemi var, El üstünde tabutumu taşıyan seçkin kişilerin. Eserlerimi okuyup, beni tanıyıp, bilip arkamdan hayır dua etmeyenlerin, Üzerime kara toprak atıp, bin renkli çelenk koysalar, ne önemi var. Ben öldükten sonra, ne önemi var. Eşyamın görünüp, tabutumun nasıl taşınmasının. Arkamdan ağıt yakılıp, gözyaşı dökülmesinin, Birkaç söz söyleyip, üç beş kitap yazmakla, benim her şeyi bilenin yanında ne önemim var. Ben öldükten sonra, ne fark eder, ne nasıl olmuş. İçeri güneş girmiş, ışık sızmış, toprak hava almış, almamış, Eserlerim okunmuş, okunmamış, beni tanıyıp bilen olmuş ,olmamış, Tabutumu kim taşımış, kim ağlamış, kim göz yaşı dökmüş. Var mı? Bana bir yararı, ben kara toprak altında çürüyüp yok olduktan sonra…. 12.09.2014 Cahit KARAÇ |
Korkmayın şımarmam, delirip üstümü başımı parçalayıp yırtmam. Zaten ben yazdığım şiir ya da metinle hiç bir zaman bir numara olmam. Olamam. Olsam olsam hep okuyucunun ardından en fazla iki numara olurum. Onu da şimdi etmezseniz, mezara girer, toprakta can bulup filizlenir, çınar gibi büyür, sonunda da hepinizi gölgemde şiirlerimle dinlendirir. Yine sizlerden numara almamış olsam da gönüllerinizde inşallah yer eder, taht kurar otururum. Kimse beni sevsin istemiyorum. Zaten çirkin adamın biriyim. Ama gönül zenginliğimle herkes gibi ben de çok zenginim. Onun için beni değil, şiirlerimi sevin. Ben de sizleri seveyim. Zaten ben sizleri seviyorum. Sevmesem bu şiirler hiç yazılır mı?
Dünya ne bana, ne de size kalır. Kalsa, kalsa; benim şiirlerim, sizin adaletiniz, vicdanlı tavrınız kalır. Ondan sonrası boş bir dünya. O da kimseye kalmaz...