O kadın
Sıcağın en sarı noktasın da,
Kaldı çığlıklarım Dövüşen iki köpek gibiydi Ayaklarım Tepindikce toprak yollar da, Toza, dumana, alıştım Peşi sıra ağladığım biriydi O kadın O gitti ruhum gitti Dönüp bakmadı ardına Hiç bir zaman Mahrum bıraktığı sadece Sevgisizlik, değildi Nefreti de, aşıladı damarımıza Uyuşturdu genlerimizi O kadın Yardıma muhtaç bakıyordu Gözlerimiz Sesimizin tonun da, gizliydi Sitemimiz O dağların yaratıcısıy dı Tepelerken görmedi gözü Yüzümüzü Elleri olmadı hiç Sevmedi bizi Bir tövbeye alıştırdı Çocuk yaşımızı Gözleriyle beğertti Namusumuzu Çok kavramcıydı Çok gelenekci Başından savdı Ergenliğimizi Oysalarımız can verdi Gençlik çağında Şimdi nerede karşıma çıksa O kadın Hayattan korkarım |