KALABALIK CADDE GİBİ HÜZNÜN
Bir rastlantının tam ortasındaydı
Küçücük elleri, ışık görmeyen Dehlizlerde ki güneş görmemiş çiçekti Hiç kimseyi görmemişti yüzünün Bana bakan tarafı. Hep böyleydi aslında o, Gözlerinde alışılagelmiş bir cinayet gibiydi Gözyaşları. Pervasızca ağlıyor ve milyon kere parçalıyordu Vücudunda ki eklemleri Gülmelisin demişti şair. Tekrar yine yeniden, savaş açmalısın karanlığa, Ağlıyorsun sen şimdi. Bana yazdığın her kelime, Benim uğruna döktüğün her cümle Darağacına götürüyor seni. Lakin güzel günler göreceğiz demişti, Hep bir ağızdan haykırıyorduk hayatın Bize vurduğu o sert sillesine, bakarak Bir adım daha atıyorduk umutsuzluğa Aslında bir yaralı ceylandan farksız değildi, yüzün Ama nedense hep kalabalıktı hüznün Sen bir kez daha bekle Bu son olsun ama… |