ÖLÜM ÂNI
Yorgun kederlerimin gecelerdir hancısı
Akşamları gönlümde başlar doğum sancısı Gün geceye devrolup gökyüzü kararınca Ufak ufak duyulur hüznün ayak sesleri Yolunu kaybederken küçücük bir karınca Ciğerinde hapsolur en derin nefesleri. Kahreden bir şarkının nakaratına benzer Dolaşıp geldiği yer yine aynı noktadır Bir umudun peşinde deli divane gezer Kendini var sanırken varlığı hep yoktadır. Bugün dünden beterken meçhul bir zordur yarın Zaman ki bir akrebin kıskacında sır gibi Adım adım yaklaşan ateştir kordur yarın Bir korkuyu büyütür her dakika ur gibi. Hicranlarım var benim em bulmaz yaralarda Ve uykusuz gördüğüm düşler var avunduğum Rengarenk hayallerim tutsakken karalarda Umudum var her şeye rağmen hep savunduğum Ölüm kalım harbiyken her gece yaşadığım Kan revan içindedir sinemin sol yanı hep Şizofren bir hayaldir saçını okşadığım Bu yüzden her gecemin sonu ölüm ânı hep. Hasan Hüseyin YILMAZ |
bu satır şiiri küçültmüş. halbuki kalem daha güzelini yazacak kavilikte.