En başta bu şehir unutmayacak beni
Yokluğumda asla güneş doğmayacak bu şehre
Karanlıklar hâkimiyet kuracak puslu yüreğinde
Mevsimler nazlanıp geç gelecek
Belki de hiç gelmeyecek.

Sen çıkartmak istedikçe aklından
Ben takılı kalacağım bir köşesinde
Unutmak isteyip unutamayacaksın
Akıp giden zaman içerisinde
Bil istedim…

Terk edip gittiğim evimiz
Birlikte yürüdüğümüz loş sokaklar
Bensiz dar gelecek sana.
Kaybolacaksın çıkmazlarında
Her köşe başında arayacak gözlerin
Islak kaldırımlarda mutsuz yüzünü göreceksin!

Belki uzun uzadıya seyredeceksin kendini
Bizi unuttuğun kumsala da uğramayacak martılar
Doğru ya…
Seni ilgilendirmiyordu bütün bunlar.
Canın sağ olsun
Bil istedim…

Hiç düşündün mü?
Pişmanlıkların boğazına sarılıp
Mahşerden önce sorguya çekeceğini
Dilin lal ve cevapsız sorularla terleyeceğini
Ah sevgili ah!
Yarın hangi gözlerde uyanacaksın?
Ve hangi sevgi dolu sözlerde okuyacaksın beni?
Biliyorum…
Yeniden sevecek cesarette olmayacak sende
Biliyorum…
Bizli dünyayı unutacaksın günün birinde
Unutsan da unutmasan da
Artık bende aldırmıyorum
Bil istedim…

Ne kadar uzun cümleler kursan da arkamdan
Tek tek hecelere böleceğim seni
Ve yok edeceğim öznelerini her satırda
Ne kadar unuttum desen de
Bir hikâyelik geçmiş yaşadık seninle
Ne dersen de
Ne kadar inkâr etsen de
Aklının bir köşesinde saklayacaksın beni
Bil istedim…

Kaç mevsim mesafe koydun aramıza?
Kaç çizik attın unutmak için takvim yapraklarına
Kaç saat eskiteceksin vuslat adına?
Yorulma!
Takılı kalacağım aklının bir ucunda
Terk edip gidemediğim.
Bil istedim…

“Senin sevginde hep gidişler vardı bense temel atmak istedim yüreğine bil istedim“

Gamze YAĞMUR
13:08:2014

Şiirime ses olan, her zaman yokluğumu hissettirmeyen can ağabeyim Mustafa KARAAHMETOĞLU’na teşekkür ederim…