Çocukken ne olmak istediğimi çoktan unuttum
Ben gülmek istedikçe suratım daha çok somurttu
Daha çok boğuldum kokladıkça hatıraları
Çok istesem de eskisinden nadir ağlarım
Hâli kalmadı pek düşünmekten aklımın
Tek bildiğim ben büyükdükçe tükendiği sabrımın
Hep kalbi kırık kalemin çok sildiğimden belki kim bilir
Belki anlatmak istediklerimi bildiğinden
Şikayetçiyim duyduğum ve gördüğümden
Biraz da pişman sinirlenip sövdüğümden
İçmişsem insanların yalanlarını yudum yudum
Bir gün gelir tükürürüm öfkem geri döndüğünde
Kapat ve aç gözünü gördüğün yalan
Düşün ki çevrendeki tüm yüzlere kandığın kadar
Kapat ve açma şimdi gördüğün sahi
Düşün bir yoksun artık bir varmış olsan dahi
Zaman geçer önümden çığlıklar atarak
Umudum ellerimde bir avuç kül
Bu koltuk bu masa fikrediyor sanki
Tam da kendimden kaçarken bana gitme diyor müzik
Kalıp dinliyorum odamda garip bir ses
Sokakta sabahın pusu kafamda gri bir sis
Her kimsen öyle kal der bana duyduğun bu melodi
Baktığın her taraftayım gördüğünden dahası
Meşhur bir şiir değil bu da benim kadar namsız
Evim kadar kimsesizken ölüm kadar cansız
Varlığın da yokluğun da aynı para
Aynı kalan kim var? Alış aynı sona
Neyse elin değdi madem yakıp bırak köşeye
Sonra söndür ve git yarım bırak her şeyi
Birbiriyle tıpatıp aynı insanlar aynı
İnsanlar aynı gülsem de aynı kızsam da aynı
Bir avuç çamur yeter bolca kirletmek için
Ben onbeş yılı verdim bunu sana dinletmek için
Zaman geçer önümden çığlıklar atarak
Umudum ellerimde bir avuç kül
Zaman geçer önümden çığlıklar atarak
Umudum ellerimde bir avuç kül

Aytuğ Tunal