Şiir değil bu sadece küçük bir kız çocugunun babasına olan özlemi...

Özlüyorum...

Çok özlüyorum seni baba...

Hani kimsesiz kaldım şimdi,annem de sensizlikte yolunu aramakta...

Hani inancımız olmasa çıldırabilirim...

Cennetinden bakarken bize,hayal ediyorum en çok seni...

Evet baba yine o güçlü kızım sokaklarda

Ama tutamıyorum karanlık olunca gözyaşlarımı...

Savunmasızım baba,kimsesizim sanki...

En çok senli uykuları seviyorum şimdilerde

Uyumadan yarım kalmış hayallere dalıyorum

Sen olan içinde en çok biz olan...

Rab/e dualarım hep seni aydınlatsın diye

Sonra çocukluğuma dalıyorum baba

Hep gelişini hayal ediyorum,ya da sen hep işte oluyorsun...

Ama geceler geçmiyor baba

Nası karanlık oysa ben hiç korkmadım karanlıktan

Evet bıraktığın o güçlü kızım baba

Ama daha mı yorgunum artık ne

Sanki daha az güvenir oldum insanlara...

Oysa senden öğrenmiştim iyi insan olmayı

Sanki duvarlarım mı oldu baba...

Hani kırmasınlar üzmesinler daha fazla diye...

Oysa sen iyi olda Allah bilir kul bilmese derdin...

Sen insan ol yeter derdin

Acaba ben başaramadım mı baba...

Annemi teselli edemez oldum bazen baba

Gözyaşlarım hep saklı akıyor....

Adam gibi adam diyorlar şimdilerde adama benzeyen adam

Benzemek ne kelime Adam sendin bende baba

O koca yürekli ,merhametli adam

Nasılda başardın bu kadar iyi olmayı

Bu kadar sabrı...

Bazen sabrına kızardım şimdi öğrendim ki

Hayattaki en büyük erdem sabır/mış baba...