sen üzülme diye, kaç şiirden kaçırdım adını
bilemezsin


e s k i d e n...


yusufcuk kuşları sabahlardı
gecesinde karanlığın
güne dökerken yüzünü güneş
yükselirdi sesleri, ruhumun şahikalarında
gül dalında bülbüller esrik öterdi nedensiz


böyle bir şeydi aşk
inanmayı farz saymışların
kitabında
yeri yoktu gönül harmanımda
daldan dala savrulan bakışların


çok zamam geçmedi aslında
sen gidince anladım

sevmek farz değilmiş

gönül defterimde adın
müptezel bir satır arasında geçer
kırk şair toplaşsa başına
yazamaz... bir kahpe deyişimi


ne zaman bir yıldız düşse
demlenir hatıralarda keder
kabarır duygularım, yâd eder evveli
âhire ağlarım

ve hâlâ inanmayışım ayrılığa
göğü terk etmeyen kırlangıçlardan sebep

neyse de
hayaller kadar yabancısın gülüşlerimde
düşleyipte eremediğim


hadi
üfleyin martılar umman’a
kıyıda kalan ruhumu
gidişim vuslattır