İnsanlar konuşurlar. Acılarını mutluluklarını paylaşmak anlatmak için.. Belki onu anlayamacağınızı bilirler ya da dinlemediğinizi... Ama yaşadığının farkında olunması için dinlenilmeye ihtiyaç duyar.. Bazen ise duyaramaz sesini.. Anlatamazlar kendisini anlayamanların dilinde öyle ya susar ANLAYANLARIN dilinde. Zaten en çok anlamasını istediği anlayamamıştı ki onu sense dinlememişdin çok muydu ?
Seni özlemeyi severken yüreğim
Hasretinden bıktı artık; Bedenim...
Dayanamaz ellerim, yazamaz kalemim
Hasretim.. Hasretim...
Sevdan uzak diyarlardan gelen yelken
Aşkın benim gizli yanım....
Acına kucak açarım hatırımda her canlandığında
Irmaklar gibi akıp gitmek istiyorum
Terketmek istiyorum bu kenti; sensiz gibi
Yokluğunla yetiniyorum
Seni sevmeyi unuttum
Gözlerin gözümü görmediğimden beri, yalnızım
Öyle ya sen bilmezken de ben zaten yalnızdım
Yokken de sevdan bende
Sen gelmemişken de hasretinle bağrıma
Benim yüreğim zaten yalnızdı
Sadece artık kendimle değil yanımda yüreğimle yalnızım
Bekleriz ağrıyan sancım ile ben gözlerinin ziyaretimize gelmesini...
Zira GÖZLERİNDE YALNIZLIĞIMA KARIŞMADAN....