yalnızlığımın ıssızlığı
yalnızlık rıhtımının sessiz ve acımsı tat bırakan kokusunda,
günlerin ikindi sarhoşluğunu içime çekip, hayatın da çelimsiz tadına arada bir bakar yaşardım... Benim bilinmeyen mevsimlerim,arzulanmayan kaderlerim vardı.. Rıhtımda,küçük bir kız çocuğunu andıran gülüşünle sen! Ve ardından ayak seslerin... Arzulanmayan kaderler,belli belirsiz mevsimler geçti gitti vücudumun derin hazinliklerinden... Yalnızlık rıhtımı; bir anda yasanılası ülkelerin uçsuz bucaksız, yağmur ormanlarına döndü... |