Vuslat mı Sürgün mü
bilmem...
Ne kainim ne müneccim yârınımdan bi haber dört yanım örülü dört gece açsam gözümde ıssızlık ilk hece sessizlige bürülür,hayali umûdun dehrizli agrılar,yüklü yüregimde sarılsa,beyazlara diner mi karanlıgı yorgun yüregimin bilmem... önümde uzayan bir yol ölüm devşirir,sessizlige yorgun dar sokaklar nefesligin ardı boş uçurumluk mevsimler geçirmiş gözlerde son kuraklık kayboluyordu artık insan bitmeyen ellerinde bu ne sonsuz kıvrımlık. gidenin sırrındaydı,mazharlıgı, kalanın yitik düşlügünde,bilmece bilmem vuslat mı yoksa sürgün mü... |