Öyle geceler vardır ki korkuyla beslenen
Ölüme yakın hem de çok yakın
Öyle günler vardır ki saatlerin saatlere benzemediği
Çaresizliğin acımasızlığın dişlerini geçirdiği
Hele de öyle anlar vardır ki
Perişanlığın bin bir çeşidinin sergilendiği

Onlar umut etmeyi
Hiç ama hiç öğrenemediler
Yitip gitmişlerdi acılarla yüklü
Sanki hayatın dışında yaşarlardı
Kederden ağlar gerilmiş
Pusu kurulmuştu yarınlarına

Kadın zorla hazırlardı kendini
Yaşamdakine rolüne
Gülüşlerini ütüler koyardı gönlünün raflarına
Bir ırmak gibi akarken gecelere
Dualarla uyuturdu yüreğini

Çocuk çaresizliğin perişanlığını taşırdı
Gözlerinde acının en alıcı şekli bulunurdu
Yokluğun yoksulluğun göstergesiydi sanki
Sevinçleri bile çekingendi
Bıçak açmazdı suskunluğunu

Adam işsiz güçsüz
Her sabah takılır giderdi ayaklarının peşine
Her gece umutsuzluğu çekerdi sinesine
Kahırla isyanla dokurdu zamanı
Oysa sevdikleri uğruna yaşamı göze almıştı
Ama hayat ağacının hangi dalına konduysa
Taşımadı dalları onu

Ve bozuluverdi bir gün kurulu düzen
İçindeki o boşluk giderek büyüdü
Ve sürükledi arkasından
Deli hırçın bir geceydi
Adam kendi eliyle kurdu darağacını
Ve sonrasızlığın ipiyle asıldı

Hayat artık ölümün kollarındaydı
Susan geceydi susan umutlardı
Susan gelmeyi bilmeyen yarınlardı
Ve bir fişekliğe dizilmiş gibi
Karanlığa karışan çığlıklardı

Acıdan ibaret bir beden asılmıştı
Önce kadın gördü
Boşlukta sallanan bedeni
Bir sancı girdi yüreğine yıkımlar geçti içinden
Sonsuza uzanan ayrılıklar geçti
Ve gece parçaladı sahip olduğu her şeyi
Haykırışlar dalga dalga yayıldı duvarlara

Çocuk duymak istemedi
Karanlıkları yırtan o sesi
Ne çığlığa benziyordu ne ağlamaya ne de inlemeye

Kadın kazıdı yüreğine sivri bir bıçakla acıyı
Ve yanına öfkeyi yerleştirdi
“Yaşamak inat oldu artık” dedi
Bu yaşama karşı
Açlığa sefalete ve de yokluğa karşı

Sığınmak istemiyordu çaresizliğin kollarına
Hayatı yeniden yoğuracaktı
Umuda yeniden sarılacaktı
Kollarına aldığı oğluna sıkıca sarıldı
Gözlerinin derinliğine iyice baktı
Kendi için değilse de oğlu için yaşayacaktı

Arkasındaki boşluğa son kez döndü
Acıyı iki kat edip
Hüznü kendi çığlığında bıraktı