Bak! Yine ben geldim dedi yalnızlık kokan kadın
Ellerinde Gülizar’ın dikenli sevdası
Yüreğinde ertesi hayattan arta kalan martı çığlığı



Sesi martıların şımarık özgürlüğüne karıştı
Ellerinde gece yanığı sevda
Yüzüne baktı! Ölüm içmişti



Ah Tüm yalnızlıklar martı kılığında İstanbullu öpmekteydi sustum



İstanbul sevdaların Gökkuşağı giyinmiş kenti
Ve bin kadın efsanesine düşen masalsı şehrim
Bu gece’de seni yazdım en koyu düşlerime
Gece ben ve sen



Geceye bir kadın parmaklarından şiir içtiriyor
Tiril tiril sevdayı ruhuna giymiş
Bin kadın efsanesi yazılıyor aşka



Kıyıdaki kadın hala yalnızdı
Suya bıraktı ruhunu
Tüm şiirleri parmaklarından ölüme aktı



Ah Tüm yalnızlıklar martı kılığında İstanbullu öpmekteydi sustum



Parmaklarım ! Yaralı sevdamın kanayan gülü
Ölüme aktı tüm şiirler
O anda! Tüm yalnızlıklar martı kılığında İstanbullu öpmekteydi sustum
Martılar ve İstanbul bana aşkı fısıldayan kadın kadar dokundu



Şimdi ! Tüm parmakları şiir yazıyordu ölüme
geceye emanet etti ruhunu
parmaklarında yaralı bin veda


Gülizar bir vedaydı suya düşen aksi
nü bir yalnızlık
vedalar martı kılığında İstanbullu öpmekteydi sustum



Ah Tüm yalnızlıklar martı kılığında İstanbullu öpmekteydi sustum



Bir kadın ölüyordu
ölümü öpen tüm şiirlere düşen veda gibi
nü bir yalnızlık kefenine sarılıydı suskunluğu


mahmudiye düzkaya