sonsuzluğunu oluşturan şey
sonu gelen aşkların boş bedenlerinin tabakalaşmasıydı belki de
zeminde..

belki susmak
duymaktır derininde içerde atan kalbe inat
buz bedeninde
sadece yankılanması dipsiz kuyularda esir aşk.
esir ruhların esiri...
tek sahip oldukları.
ilelebet mutsuzlukları.
belki yegane nedenleri.
terk edemeyecekleri gerçekleri.
adaması bedenine inat ruhunu
sonunda terk edeceğini..
bile bile ellerinde!

soluklarının buğuladığı camda görmekti hayalini
karlı bir hiçlik akşamında
ılık nefesinin sahipliğinde.

yokluğunda direnmekti
inanmamak ya da gittiğine
gereğine..

sonsuzlukta sonu geldi yine
can incecik bir telde..
yalnızlığında boğulmakta.
boğulmaktı..
ve uyanmaktı sonunda
belki boğazın derinliklerinde

son uyanış!
tabakayla bütünleşmeden hemen önceki
terk-i diyar sırası kendine geldiğinde
hiç itirazsız..
sadece huzurlu bir
son.
uyanış..
-tı arzuladığı..



***puğu***
29ocak’07_yarını_23:+04